maar dat gaat veranderen!
Wat ben ik toch eigenlijk een prutser. Als er gefotografeerd moet worden, kom ik aan met een fototas en hooguit een studiolamp. Tijdens een wandeling door Central Park in New York heb ik gezien dat mijn werkwijze niet langer kan. Ik ga het roer omgooien. Hoe? Lees hieronder een stukje uit mijn dagboek.
Fotoshoot in Central Park
Op een heuvel zie ik een aantal vrachtauto’s staan. Dan moet er iets te doen zijn, dus wandelen we erheen. Er staan maar liefst zeven vracht/bestelauto’s. Het is een mierennest van mannen en vrouwen en we zien veel belichting en reflectieschermen staan. Dat moet een filmset zijn. Ik loop erheen, maar word direct door een productieassistent (denk ik) aangesproken. Of ik alsjeblieft geen foto’s wil maken, want hij wijst op mijn professionele camera en hij zegt dat ze bezig zijn met een fotoshoot voor Vogue en dat willen ze uiteraard niet laten uitlekken.
De fotograaf is Mario Testino. Centraal staan een Amerikaanse ontwerper en een model. Het thema van de shoot is de musical Hair. Een aantal acteurs uit de cast figureren. Ze moeten op aanwijzing van de fotograaf vooruit springen langs de ontwerper en het model.
Ik kijk echter mijn ogen uit en loop naar de productieassistent om te informeren naar de achtergrond. Ze hebben op de set een crew van maar liefst veertig (!) man om deze fotoshoot te doen. Er loopt iemand met een kam rond om een scheve haar recht te kammen, een ander is in de weer met een doosje poeder als er iets teveel glans verschijnt. Een derde houdt de styling in de gaten. Mannen lopen te sjouwen met reflectieschermen en er is een complete stellage gebouwd met een megalamp waarmee zonlicht wordt gesimuleerd etc. etc. Als de fotograaf iets wil opschuiven, verplaatsen enkele assistenten de dekens waar hij op ligt en de camera. En één van de assistenten zat op zijn knieën om een kussentje in de rug van de fotograaf te houden. Hoe idioot wil je het hebben? Maar ook technisch hoeft de fotograaf niets te doen. De eerste fotoassistent stelt de camera helemaal in en geeft het toestel aan de fotograaf. Die bepaalt de compositie en drukt op het knopje. Verder doet hij dus niets. Het coachen van de modellen wordt ook door iemand anders gedaan. De fotograaf zegt alleen: GO! en drukt het knopje in. Als hij vindt dat er nog iets moet gebeuren dan zegt hij dat tegen een van de assistenten die het vervolgens regelt.
Dit vind ik al vrij bizar, maar wat mij vooral verbaast, zijn de camera en objectief die worden gebruikt. Je zou verwachten dat een shoot waar zoveel geld in wordt gestoken, wordt geschoten met de best mogelijke apparatuur. Dan denk ik aan tenminste Hasselblad eventueel met digitale achterwand. Maar tot mijn stomme verbazing werd deze shoot gedaan met een Canon 1Ds met een 24-70 mm 2.8 L zoomobjectief. Op zich is de camera wel goed, niet de best mogelijke keuze, maar ik zou zo’n shoot nooit met een zoomobjectief doen. Iedere fotograaf weet, dat je dan veel op scherpte inlevert. Persoonlijk vind ik de Canon 24-70 helemaal niet zo’n geweldig objectief. Voor zo’n shoot van misschien wel vijf nullen vind ik dat een onbegrijpelijke inferieure keuze.
Wat ik mij afvraag is of Testino nog veel passie heeft voor fotografie. Als iedereen je gaat bewieroken en behandelen als een god en als je zelf uiteindelijk feitelijk alleen nog maar het knopje hoeft in te drukken, dan kan dat niet anders dan ten koste gaan van de focus en de scherpte op je eigen presteren en je eigen passie.
Wat ik ook hardop durf te betwijfelen, is of zoveel poespas qua belichting echt noodzakelijk is om de shoot te laten slagen. Daar moet ik wel bij aantekenen dat het bestaande licht erg goed was en ik denk dat met een paar reflectieschermen ook een prima resultaat behaald was. Met zoveel kunstlicht ben je natuurlijk veel minder afhankelijk van de weersomstandigheden. Daar anticiperen ze natuurlijk op, maar dan nog. Het lijkt mij een uitdaging om juist met minder goede omstandigheden om te gaan. Dit heeft niet veel meer met fotografie te maken, maar alles met het creëren van de ideale omstandigheden. De mensen om de fotograaf heen, zijn feitelijk veel belangrijker dan de fotograaf zelf.
Wat ik er vandaag van heb gezien, sterkt mij in mijn opinie dat deze wereld van de modefotografie een plastic schijnwereld is. Als fotograaf moet je meespelen in die schijnwereld en vooral een enorme arrogante air aanmeten om de schijn op te houden hoe ingewikkeld het allemaal is. Dan kun je dikke rekeningen sturen.
Maar hoe dan ook… het was wel een enorme belevenis om dit te zien. Ik weet wel dat deze tak van fotografie aan mij helemaal niet is besteed. Laat mij het echte werk maar zelf doen. Ik leg liever de realiteit vast en ga graag het gevecht aan met natuurlijke omstandigheden. Toch ga ik Vogue volgen om te kijken wat ze er uiteindelijk van hebben gemaakt.
