Navigation

De vorst staat dik op de ramen toch wordt er gezwommen...

Vanwege het zieluge pootje van Rani lopen wij 's morgens niet in het bos maar een rondje in het park. In dat park zitten eendjes - vandaar dat we het hier heel toepasselijk het eendenpark noemen.

Onze Vizsla's kijken normaal geen moment naar deze volgevoerde tamme verenbundels. Vanmorgen schrok een eend blijkbaar en vloog weg. Onze Bram - niet de slimste wel de onstuimigste - dacht daar achteraan te kunnen vliegen en nam een enorme sprong. Na een meter of twee ontdekte hij echter dat de vaste grond onder hem was veranderd in modderig water. Of hij nog tijd heeft gehad om zich te realiseren dat vliegen een kunst is en dat omdraaien niet meer mogelijk is, weet ik niet... er volgde een enorme plons.

Met een natte dampende hond werd het rondje vervolgd.

Zoals ik steeds betoog. Ik kan beter met ze naar het bos gaan dat scheelt een hoop werk en energie.