Over leven en dood

Twee uiterste ervaringen binnen een uur...

Vanmorgen liep ik met mijn honden in het bos - zoals iedere dag. Daarvoor kies ik heel bewust plekken waar eigenlijk geen wild is te verwachten. Het zijn plekken waar vaste bezoekers hun honden uitlaten. In de afgelopen jaren heb ik op al die plaatsen samen maar twee keer wild gezien.

We liepen dus lekker in het bos en zoals altijd zijn Rani en Bram aan het ravotten, graven, rennen: die laten zichzelf wel uit. Ineens zag ik Rani en Bram kwispelend bij een struik staan. Ik dacht dat ze weer eens een hoop zwijnen of hertenpoep hadden gevonden (kunnen ze ook heel blij van worden). Op mijn commando bleven de honden rustig staan en kon ik ze aan de lijn doen. Op dat moment huppelde er iets kleins weg waarvan ik dacht dat het een ziek konijn was... het kwam echter vervolgens naar mij toe strompelen en liet zich op mijn voeten vallen... het was een reekalfje. Een paar uur daarvoor geboren.

Nadat ik om me heen stond te kijken en me afvroeg of het een verstoten jong was, zag ik de moeder. Ze stond op zo'n twintig meter afstand alles goed in de gaten te houden. Ik heb de honden maar snel meegenomen en zag dat de moeder naar het kleintje toeliep.

Op zo'n moment baal je dat je geen fototoestel bij je hebt, maar aan de andere kant had ik daar toch niet veel mee kunnen doen, want ik moest mijn aandacht besteden aan de honden.

Wat een wereldervaring!

Direct nadat ik terugkwam uit het bos stapten Corine en ik in de auto. Bij Nunspeet zag ik in de verte een groen autootje op onze weghelft naar ons toe rijden nadat de bestuurder van de snelweg was afgedraaid. Tussen de goede en onze weghelft zit op die plek van de weg een breed verdrijvingsvak. De automobilist had simpelweg de verkeerde weghelft genomen. Zonder blikken of blozen kwam de auto in volle vaart - op de gelukkig verder volledig lege weg - recht op ons afrijden. Met groot licht en de claxon aan gooide ik op het laatste moment mijn stuur om. Dat deed de stokoude automobiliste op dat moment ook (gelukkig naar de goede kant).

Trillend zaten we naast elkaar, volkomen verbijsterd en constaterend dat deze dame ofwel 's morgens haar hoofd langer in de magnetron moet houden om de bloedsomloop op gang te brengen of direct door moet rijden naar het politiebureau om haar rijbewijs in te leveren. Ik was echter te verbijsterd om te draaien en het haar even te gaan zeggen...

© Harold Makaske 5 mei 20042143 - Hoofdstuk: 1. Belevenissen