Optimisme op het woonerf...

Kerstvakantie 2012...

Ze doet de kerstboomlampjes nog maar eens aan. Eigenlijk vindt ze het ding een sta-in-de-weg, maar het warme licht van de vijftig lampjes breken het grauwe koude decemberlicht dat door het raam valt. ‘Dat is in ieder geval nog iets’, denkt ze terwijl ze de kamer rondkijkt.

Op de bank hangen de kinderen. ‘Mama ik wil dit’, ‘mama ik wil dat’ of nog erger… ‘mama ik wil niks’ zijn de teksten waarmee het kroost haar vaak tot wanhoop drijft. En in de stoel zit hij. De man waarmee ze ruim vijftien jaar geleden trouwde. Verborgen achter zijn krant met zijn voeten op tafel. Een gat in zijn linker sok. Uren zit hij daar zwijgend te lezen of televisie te kijken.

‘Wanneer hebben we voor het laatst eens écht met elkaar gesproken?’, vraagt zij zich af. ‘Waar zijn die idealen gebleven waar we vroeger nachtenlang en dolverliefd bij het kampvuur over filosofeerden? Wat is er terechtgekomen van die lange lijst met toekomstplannen? Wij zouden het toch anders doen? Wij zouden toch ons hart volgen en onze dromen najagen?’

Haar ogen vallen op de ingelijste foto van het gezin die tegen de muur staat. ‘De fotograaf heeft ons leuk opgesteld en we lachen allemaal vrolijk op de foto’, denkt ze. ‘Maar hij had al zó vaak beloofd dit op te hangen.’ Ze rommelt in het laatje en vindt een pen om het toe te voegen aan het lijstje met zaken ‘die hij toch echt voor Nieuwjaar nog moet doen’.

Ongeïnteresseerd staart hij naar het artikel over de burgeroorlog in Syrië. Hij is er niet bij met zijn gedachten. Haar geschuifel door de woonkamer en het eindeloze gekibbel van de kinderen over de afstandsbediening leiden hem af. Van achter de krant hoort hij dat ze weer iets op het lijstje schrijft. Zijn lijstje. Ieder jaar is weer het hetzelfde liedje. Ieder jaar ligt er aan het begin van zijn kerstvakantie hét lijstje met zaken die nou toch echt nog voor Nieuwjaar gedaan moeten worden.

‘Dit is toch niet wat hij zich had voorgesteld van zijn toekomst? Is dit het ‘groots en meeslepend leven’ dat ze elkaar die zwoele nacht in de Belgische Ardennen hadden beloofd toen hij haar ten huwelijk vroeg? Wíj zouden toch niet terechtkomen in een nieuwbouwwoning op een woonerf? Wanneer hebben we eigenlijk voor het laatst échte knallende seks gehad?’ De vragen spoken zijn hoofd terwijl hij zijn voeten van de tafel haalt, de krant dichtvouwt en rechtop gaat zitten.

‘Schat... zullen we vanmiddag naar Ikea gaan?’, zeggen ze bijna in koor. Ze schieten in de lach en kijken elkaar vertederd in de ogen. Ze weten het… het is goed zo. Ook 2013 wordt vast weer een mooi jaar!

© Harold Makaske 28 december 2012747 - Hoofdstuk: 5. Losse gedachten