R.I.P.

ontroerend afscheid...

Soms kan een afscheid mij diep beroeren. Vandaag nam ik afscheid van mijn Paraboots. Zes jaar geleden kocht ik in Brussel in een impuls deze handgemaakte Franse schoenen van het merk Paraboot. Tot op de dag van vandaag waren ze een onlosmakelijk onderdeel van mijn gaan en staan.

Eigenlijk waren ze al een half jaar klinisch dood, maar ik kon maar geen afscheid nemen. Als ik er goed over nadenk toch raar, want ik kan niet zeggen dat ik ze in al die jaren dankbaar heb behandeld. Nadat ze in de winkel tegen vocht waren ingespoten, heb ik dat nooit meer herhaald. Omdat ik het poetsen van schoenen overbodig vind, heb dat slechts een keer gedaan. Dat was alweer een paar jaar geleden.

Ook zonder de broodnodige verzorging waren ze er altijd voor mij. Ze vergezelden mij naar mijn voormalige werk, brachten mij letterlijk van Epe tot in Tokio, lieten talloze kilometers voetstappen na tijdens wandelingen met de inmiddels overleden Floortje en Rani en tot voor gisteren met Bram.

Met Corine sprak ik enkele maanden geleden met grote weerzin af, dat ik ze zou wegdoen zodra een van de veters zou knappen. De rechter veter was al talloze malen geknapt en omdat het afscheid te moeilijk was, prutste ik het restant telkens door minder gaatjes... tot gisteren. Met het aandoen (al jaren zonder de veters los te maken) knapte ook het laatste restje dat alleen nog maar door de bovenste gaatjes zat. Vertwijfeld zocht ik naar een oplossing, maar er was geen houden meer aan. Er was geen oplossing meer. Toen ik bovendien constateerde dat er ook een groot gat in het leer zit, moest ik het tragische verlies echt toegeven... mijn lievelingsschoenen zijn overleden.



Nu zal ik verder moeten op mijn handgemaakte Van Greve. Ook die zijn al van voor de verhuizing uit Berkel naar Epe, maar die hebben het altijd moeten afleggen tegen deze Paraboots. Het laatste jaar heb ik zal wel iets vaker gedragen om mijn bejaarde Franse stappers wat rust te geven. Maar ik weet nu al dat ze hun plaats nooit in kunnen nemen.

Met grote weerzin zal ik volgende week maandagavond de container aan de weg zetten. Een stukje van mezelf wordt dan meegenomen door de reinigingsdienst.

© Harold Makaske 5 maart 20072719 - Hoofdstuk: 5. Losse gedachten